ISO-IEC 16500 cyfrowe systemy audio-wizualne
Odkąd na „szklanym ekranie” widać spoty z babcią, która sama instaluje sobie cyfrową telewizję, coraz więcej pytań nasuwa się przysłowiowemu Kowalskiemu: „co to takiego jest ta „cyfrówka””?
Jeszcze kilkanaście lat temu, kiedy w komisach ze sprzętem RTV pojawiać się zaczęły kolorowe telewizory z Zachodu, nikt nie przypuszczał, że cywilizacyjny postęp w takim tempie dotrze do naszych domów. Pani Loska, zaglądająca do naszego życia zza ekranu, jawiła się niejednemu jako ikona programów telewizji publicznej, która zmieniła skalę szarości na full colour. Doskonale pamiętam przejście z Neptuna na chyba wschodnio-niemiecki Luxomat z pilotem na kablu, a zaraz potem zakup SONY TRINITRON 25″ z „płaskim” ekranem oraz dźwiękiem stereo. Dopełnieniem tego było podłączenie kablówki, dzięki której uczyliśmy się języków obcych z MTV, RTL, czy CNN.
Nikt też się chyba nie spodziewał, że po kilku kolejnych latach telewizor, którego objętość przypominała wodny świat w 120 litrowym akwarium, teraz zamknięty będzie w cienkiej obudowie z plastiku, a „mrówki” na ekranie zastąpione będą przez miniaturowe świecące robaczki – pixele.
Cyfryzacja sygnału umożliwia producentom multimediów przesłanie niezliczonej ilości informacji w postaci „małej paczki”, a nam odczytywanie megabajtów wiadomości, muzyki oraz filmów na ekranie panelu LCD, tabletu, czy też smartphone’a. Aby ułatwić rozprzestrzenianie się nowego systemu przesyłowego, przyjęto standard ISO-IEC 16500 w formie kilku norm z wytycznymi. Dzięki nim cieszymy się telewizją wysokiej rozdzielczości (HDTV) oraz milionem barw na ekranie naszych telewizorów.
Opracował na podstawie tłumaczenia własnego
Daniel Kowalski
źródło: www.iso.org
